Φοβάστε τα αεροπλάνα;

Αγαπητοί μου φίλοι, φοβάστε τα αεροπλάνα; Αν όχι τα συγχαρητήριά μου, αν ναι σας προσκαλώ στο κλαμπ όλων αυτών που πάσχουν από το σύνδρομο: ΑΠΦΤΑ (Ανθρώπων Που Φοβούνται Τα Αεροπλάνα)…

Όπως όλοι έτσι κι εγώ χρειάστηκε να ταξιδέψω πολλές φορές με αεροπλάνο. Μία όμως φορά δε θα τη ξεχάσω ποτέ!

Δρομολόγιο: Αθήνα – Καβάλα.

Αεροπλάνο σχήματος: βελοειδούς

Άτρακτος: μικρή για τη μείωση της οπισθέλκουσας αντίστασης του αέρα.

Κατασκευαστικά χαρακτηριστικά: κάθετο χείλος προβολής στον άξονα της ατράκτου, με δυνατότητα συνεχούς μεταβολής της καμπύλης του χείλους. Τα αερόφρενα ή αεροπέδες βρίσκονταν στο πίσω μέρος της ατράκτου, ενώ τα πηδάλια ελέγχου της πορείας κινούνταν με τη μυϊκή δύναμη του πιλότου.

Πιλοτήριο: επανδρωμένο με δύο πιλότους και ορθολογιστική διάταξη των οργάνων στους πίνακες, ενώ το ταχύμετρο, το υψόμετρο, η γυροπυξίδα, ο τεχνητός ορίζοντας και ο ενδείκτης κλίσης φαίνονταν να λειτουργούν σωστά.

Στα πλαίσια της προσπάθειάς μου να απαλλαγώ από το σύνδρομο ΑΠΦΤΑ, σκέφτηκα να μην ελέγξω καθόλου και να προσποιηθώ ότι δεν με νοιάζει αν τα καύσιμα ψεκάζονται με τη μορφή λεπτών σταγονιδίων και με ισχυρή πίεση, ενώ στροβιλίζονταν στο μυαλό μου οι ηλεκτρικοί αναφλεκτήρες…

Αφού πέρασα από τη διαδικασία ελέγχου των εισιτηρίων, με πρόχειρους υπολογισμούς, λογάριασα τις 57 βαλίτσες που συνόδευαν τους επιβάτες και προς μεγάλη μου ανακούφιση, διαπίστωσα ότι ήταν πολύ λίγες για να εμποδίσουν την αεροδυναμική λεπτότητα του σκάφους, δεδομένου ότι αυτή είναι ο λόγος του τετραγώνου του εκπετάσματος της πτέρυγας προς την επιφάνειά της.

Είναι νομίζω πασιφανές ότι ξεκίνησα αυτό το ταξίδι με φανερή διάθεση να ξεπεράσω το σύνδρομό μου, παραβλέποντας πολλά και σημαντικά που σε άλλη περίπτωση θα έλεγχα ή θα σκεφτόμουν.

Τακτοποιήθηκα στη θέση μου και προς μεγάλη μου ικανοποίηση διαπίστωσα ότι πράγματι βρισκόταν πάνω ακριβώς από τους στροβιλοκινητήρες, όπως ακριβώς είχα ζητήσει… Οι υπόλοιποι επιβάτες επιβιβάζονταν σιγά- σιγά και με χαιρετούσαν όλοι, διότι νόμιζαν ότι αποτελώ προσωπικό του αεροπλάνου, αφού λεπτά και διακριτικά πέρασα πρώτη στην ουρά… Είναι μία από τις λίγες παραξενιές μου όταν ταξιδεύω με αεροπλάνο να επιβιβάζομαι πρώτη, ώστε να μπορώ με ησυχία να καταμετρώ τις αντισφυξιογόνες μάσκες και τα σωσίβια. Δε βαριέστε μια ακόμη ανώδυνη παραξενιά…

Δίπλα μου ακριβώς κάθησε ένας 90χρονος ταλαιπωρημένος, σχεδόν ανάπηρος κύριος, αυτό δεν με στεναχώρησε ίσα- ίσα ο άνθρωπος στάνταρ αν πέθαινε θα ήταν από φυσικά αίτια, δεν νομίζω να άντεχε ούτε ένα κενό αέρος.

Η πτήση ξεκίνησε και του πιασα το ροζιασμένο, γεμάτο πανάδες, τρεμάμενο χέρι… Μου φάνηκε τόσο όμορφος! εκείνη τη στιγμή, τον ερωτεύτηκα! Κι ενώ ήμουν έτοιμη να του δοθώ, την ρομαντική αυτή στιγμή διέκοψε μια πορτοκαλάδα που ήπια μονορούφι για να μη χάσω λεπτό απ την αίσθηση, του νεκρού ίσως, αυτού κυρίου…

Το παίζω άνετη ανοίγω την βιντεοκάμερά μου και καταγράφω τα σύννεφα, (μούφα, καταγράφω την επίδειξη σωστικών μέτρων, μήπως χρειαστεί). Δεδομένης της κακοκαιρίας που επικρατούσε εκείνη την ημέρα, ο πιλότος μας ενημερώνει με τις φωτεινές επιγραφές να προσδεθούμε. Δέθηκα τόσο σφικτά που κόντεψαν να μου φύγουν οι σάλπιγγες, (δε γαμιέται παιδί είχα κάνει). Δένω και τον παππού τόσο σφικτά, που κόντεψε να χωριστεί τώρα στα στερνά του, σε δύο μέρη…

Και αρχίζει το πάρτυ… Μωρά να κλαίνε, γυναίκες να τσιρίζουν, ποτήρια να πέφτουν και ο παππούς έχει μείνει άφωνος…Είχα ακούσει ότι το σεξ στο αεροπλάνο χαλαρώνει, αλλά τον είχα δέσει τόσο σφικτά το φουκαρά, που το «μόριο» μάλλον είχε μετατραπεί σε υπόθετο.

«Ηρεμήστε» του λέω, ανοίγω την κάμερα και τη βάζω ανάμεσά μας, για να ξαναθυμηθούμε τι κάνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις…. Ο παππούς έχει γουρλώσει τα μάτια κι εγώ αισθάνομαι μια προσωρινή ανακούφιση, τουλάχιστον ένας από τους δύο θα ναι ψύχραιμος να παρακολουθήσει τα σωστικά μέτρα, μήπως και στη συνέχεια χρειαστούν…

Το ανεξήγητο χαμόγελο του παππού με προβλημάτισε και για μια στιγμή ξέχασα την ακτινωτή διάταξη των κυλίνδρων του αεροπλάνου και κοίταξα στην κάμερα…Πρώτη μούρη η αφεντονομουτσουνάδα μου με μαγιώ στο Πόρτο Χέλι να τρέχω και από πίσω, τρέχει ο καλός μου με τα μύγδαλα… Για ξεκάρφωμα του λέω: «έχω το ίδιο μαγιώ και σε μαύρο, μου πάει δε βρίσκετε;»

Με εκείνα και με τάλλα προσγειωθήκαμε ομαλά, ο παππούς με ευχαρίστησε γιατί του γιάτρεψα τη χρόνια κήλη, εξαιτίας του σφικτού δεσίματος, κι εγώ αναφώνησα:

«Είμαι η Λούσυ και δεν φοβάμαι πια τα αεροπλάνα»

Chat

Η αγορά ήταν τόπος συνάθροισης των αρχαίων Ελλήνων για να καλύψουν τις επικοινωνιακές τους ανάγκες. Στις επαρχίες ισχύει ακόμα αυτή η αντίληψη, ενώ στις σύγχρονες πια μεγaλουπόλεις, η αγορά έχει αντικατασταθεί με το επονομαζόμενο chat.

Ως σύγχρονη αγορά, το chat χαρακτηρίζεται και αυτό από τους κανόνες προσφοράς και ζήτησης. Ας το αναλύσουμε λίγο αυτό…

Αναζητώντας την επικοινωνία προσφέρω- πλασάρω τον εαυτό μου προκειμένου να χω αυξημένη ζήτηση.
Αυτό δεν είναι το ζητούμενο;

Ωστόσο η επικοινωνία είναι ανθρώπινη, διαχρονική ανάγκη, ο τρόπος επικοινωνίας σαφώς έχει αλλάξει, εφόσον άλλαξαν οι όροι και οι συνθήκες της ζωής μας. Αλλά είναι παράξενο πόσο άλλαξαν οι διαθέσεις μας, οι προθέσεις μας και οι στόχοι μας.

Συνεχίζω…

Στο όνομα της σύγχρονης επικοινωνίας, «αναγκάζομαι» να επιλέξω πρώτα- πρώτα ένα όνομα-τίτλο, που να με χαρακτηρίζει, που να παραπέμπει όσο το δυνατόν εγγύτερα στην προσωπικότητά μου. Με αυτή τη λογική ψάχνω το σκεπτικό των αγαπητών φίλων με τα εξής ονόματα: Coco boy, Ateleiotos, Agni, Skistis, Sexy boy, Pareme, κλπ.


Η οργιάζουσα φαντασία μου επιχειρεί έναν παραλληλισμό της σύγχρονης αγοράς (chat) με την παλαιότερη «παραλία» όπου περιφέρονταν κάποτε οι υποψήφιοι γαμπροί και νύφες.

Ο Coco boy μάλλον περιφέρεται στην «παραλία» με ένα άδειο πορτοφόλι, ημίγυμνος, αφού όλα τα λεφτά του τα επένδυσε κάνοντας φωτόλυση. Ο Ateleiotos πιθανόν, έχει μακρύ το μικρό νύχι του χεριού και οδοντογλυφίδα στο στόμα. Ο Sexy boy μάλλον είναι ένας μακρυμάλλης με γελοίες επιδόσεις στο σεξ, ξέρετε αυτός που τρέχει μόνος του και βγαίνει πάντα πρώτος. Ο Pareme είναι ένας «αλτρουιστής» που χαρίζεται στο κοινό. Η Αgni είναι για μένα η σύγχρονη «παρθένα»: τα κάνω όλα μετά τις δύο… Ο Skistis με εξιτάρει, γιατί με παραπέμπει στο καρτούν τον Μπιπ Μπιπ που τρέχει πάνω κάτω.

Από την άλλη εξαιρετικό ενδιαφέρον έχουν τα προφίλ των ιντερνετιακών μας φίλων. Για παράδειγμα εντύπωση μου έκανε η δήλωση «ικανοποιώ και χοντρές», λιτή απέριττη δήλωση που χαρακτηρίζεται από υποτιμητική διάθεση για τις κατά τα άλλα συμπαθέστατες ευτραφείς κυρίες.

Μια άλλη δήλωση: «έχω και κάμερα!», νομίζω είναι δέλεαρ όχι μαλακίες.

Ακούστε και αυτή: «είμαι 18 χρονών και ψάχνω ώριμη κυρία πάνω από 70!» Που να το φανταστεί η άμοιρη η 70άρα, ότι οι φίλοι του εγγονού της, την βλέπουν σαν μπισκοτολούκουμο…

Και μια τελευταία: «γυναίκες με φέρετρο θα προτιμηθούν», ο Χριστός! και η Παναγία!, τι καρμιριά! Αγαπητέ φίλε αγόρασε ένα δρύινο φερετράκι και ας το να υπάρχει, μήπως δε θα το χρειαστείς κάποτε;

Α! Α! Α! (χα χα χα) «δεν τελειώνω…» πω! πω! θρίλερ, ταινία του Αγγελόπουλου, φοβερή δήλωση, βρίσκετε;

Τέλος αξιοσημείωτες είναι και οι προσεγγίσεις των ανωτέρω φίλων του τύπου: «γεια σου, θέλεις να σε γα….σω» (ρομαντική επαφή), «την έχω μεγάλη!;» (πραγματιστική επαφή), «θέλεις να σε δείρω;» (σαδιστική επαφή), «με φτιάχνεις» (αστρική επαφή), «μανάρι μου…» (ορεσίβια επαφή), «σκίσε με» (απέλπιδη επαφή), «κουκλάρα μου» (αφελής επαφή)…


Όλα αυτά αγαπητοί μου αναγνώστες γράφονται με σκοπό να «πουλήσουν», παλαιότερα φοράγαμε το καλό μας ρούχο, ντυνόμαστε με το ευγενικό μας χαμόγελο και βγαίναμε για ψώνια. Τώρα ως άλλα ψώνια καμαρώνουμε σαν παραδείσια πτηνά στα ράφια του Σούπερ Μάρκετ, περιμένοντας να μας αγοράσουν. Έλεος! χριστιανοί, έλεος! Ούτε το παζάρι δεν έχει τόση φθήνια…

ΥΓ Η σημερινή ανάρτηση είναι εξαιρετικά αφιερωμένη στο Βασίλη και στο Φίλιππο, δυο φίλους που «αγοράζουν» όταν οι άλλοι περιμένουν τις εκπτώσεις…