Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008

Σαββατοκύριακο στο Αγκίστρι

Πόσες φορές δεν σας έτυχε αγαπητοί μου φίλοι να προσπαθήσετε να ξαναζωντανέψετε τη σχέση σας, ξεφεύγοντας από την Αθήνα και τους τρελούς ρυθμούς της, για ένα ρομαντικό διήμερο με τον σύντροφό σας…Έτσι κι εγώ σαν γνήσια παντρεμένη, ρουτινιασμένη, γυναίκα αποφάσισα ύστερα από πολλά χρόνια έγγαμου βίου να εξορμήσω στα ελληνικά νησάκια, με τον αντρούλη μου για να ξαναβρούμε τη σχέση μας.

Ο σύζυγος είχε τη φαεινή ιδέα να εξορμίσουμε στα ελληνικά νησάκια με το «σκάφος» που μόλις είχαμε αγοράσει. Την προηγούμενη του ταξιδιού με πήγε στη μαρίνα να το θαυμάσω. Εγώ ως γνωστό (τουλάχιστον εκείνος το ήξερε) δεν κολυμπάω χωρίς αξεσουάρ στη θάλασσα, μπρατσάκια του παιδιού, στρώμα θαλάσσης για ξεκάρφωμα, κάτι τέλος πάντων.

Μου δείχνει με περηφάνια το σκαρί και με ξεναγεί στο εσωτερικό του.
- «Έχει τα πάντα» μου λέει, «αν κατεβάσεις το τραπέζι γίνεται κρεβάτι, αν ανοίξεις αυτό το ντουλαπάκι μπορείς να βάλεις και ψυγειάκι».

- Τι λε ρε παιδί μου ωραίο! Απάντησα

- Τουαλέτα έχει; Ρώτησα.

- «Βέβαια, σήκω»

- «Τι σήκω»
- «Σήκω παιδί μου από κει που κάθεσαι, άνοιξε το καθισματάκι, να τη!»

- Ρε παιδί μου πολύ τρανσφόρμερ το σκαφάκι

Με εκείνα και με τα άλλα την άλλη μέρα το πρωί ξεκινάμε για το ρομαντικό μας Σαββατοκύριακο, ο πεθερός μου στη μαρίνα με χαιρετούσε με άσεμνες χειρονομίες καθώς ξεμακραίναμε από την προβλήτα, όπως ακριβώς χαιρετάνε οι ναύτες τις πόρνες των λιμανιών…

Δεν πέρασαν 5 λεπτά και νομίζω ότι σταμάτησα να ακούω το θόρυβο της μηχανής, εννοείται δε μίλησα, αυτό το Σαββατοκύριακο φύγαμε για να βρούμε τη σχέση μας. Σε ένα νανοσέκοντ χτυπάει τηλέφωνο «Μωρηηηηηηηη» (ο πεθερός μου) «γιατί σταματήσατε;» «καλέ δεν ξέρω σταματήσαμε;»

Η σιωπή είναι χρυσός, σε 3 τεταρτάκια ήμασταν μεσοπέλαγα ως άλλοι ροβινσώνες. Το πλάνο είχε ως εξής: Αγκίστρι για ψώνια και μετά μου χε υποσχεθεί ειδυλλιακή παραλία για φαγητό και ένα απάγκιο για το βράδυ.

Φτιάχνω 2 φραπεδάκια, του δίνω κι ένα φιλί «κρατήσου περνάει το χάι σπιντ» σιγά μωρέ και τι έγινε σκέφτηκα, ούτε που το έβλεπες. Πίνω αμέριμνη τον καφέ μου, όπως πίνει ένα μικρό κοριτσάκι το γαλατάκι του. Σε ανύποπτο χρόνο καταφθάνει το τσουνάμι του χάι σπίντ που προηγήθηκε. Πω! Πω! Κούνημα φύγαν φραπέδες, χάρτες μέχρι η θήκη απ το δόντι του συζύγου έφυγε…

Ας πάω μια «τουαλέτα» νομίζω ήταν ότι έπρεπε, σηκώνω όλα τα καθισματάκια και να σου ξεπροβάλλει το καθικάκι που εμείς λόγω της γενναιοδωρίας μας, αλλά και λόγω της ημέρας ονομάζαμε τουαλέτα.

Λίγο πριν φτάσουμε στο Αγκίστρι ο σύζυγος μου έδινε οδηγίες για το πώς θα προσαράξουμε στο νησί. Μου μίλησε για την άγκυρα για για για… Αξιοσημείωτο είναι να σας αναφέρω ότι εγώ λόγω των χτυπημένων μου ποδιών, είχα την ίδια στατικότητα στο σκάφος με αυτή ενός παιδιού ενάμιση χρονών.

Φτάνουμε στο λιμάνι, «έλα ρίξε την άγκυρα» μου λέει. Παίρνω την άγκυρα, με περισσή μαγκιά και την αμολάω στο πέλαγος, παρακολουθώ την αλυσίδα που έτρεχε με γρήγορους ρυθμούς και τα μάτια μου είχαν γίνει σαν τον κουλοχέρι στο καζίνο που περιμένει να του ρθουν τα φρουτάκια. Νομίζω, δεν είμαι και σίγουρη ότι στο τέλος πήρε το μάτι μου αυτό που ο σύζυγος ονόμαζε καλούμπα, να φεύγει σούμπιτη με την άγκυρα τουγκεδερ. Σημαντικό ας το αναφέρω, σκέφτηκα, έξαλλος ο σύζυγος «καλά ρε παιδί μου, δεν το ήξερες; Η άγκυρα δεν ήταν δεμένη από πουθενά»
Ουπς!

Σε κλάσματα δευτερολέπτου έρχεται το σκάφος και μπρουμουτίζει στην προβλήτα και για τον σύζυγο ήταν ένα γερό χτύπημα στον πληγωμένο του ανδρισμό, που τόσο πολύ ήθελε να τονώσει εκείνο το Σαββατοκύριακο. Ζαλώνεται την καταδυτική στολή, μπουκάλες, μάσκες, βατραχοπέδιλα και τρέχει να ψάξει για τη χαμένη μας άγκυρα.
Το διάστημα μέχρι να ανέβει ήταν για μένα νεκρός χρόνος, τα πάντα σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή, αλλά τίποτα δεν μπορούσα να κάνω παρά να κάθομαι σαν χαζογκόμενα στην κλασομπανιέρα, που λόγω της ημέρας ονομάζαμε σκάφος.

Με εκείνα και με τ’ άλλα ψωνίσαμε και πάμε για φαγητό στην ειδυλλιακή μας παραλία. Φτάνουμε πετάω την άγκυρα, αλλά προσέχω, ήμουν έτοιμη να θυσιάσω και τα δύο μου χέρια, προκειμένου να σώσω τον εναπομείναντα ανδρικό εγωισμό του άντρα μου.

«λοιπόν εδώ είμαστε…κολύμπα»

«τι κολύμπα;»

«ε! θα κολυμπήσουμε, δεν μπορούμε να πάμε μέχρι εκεί με το «σκάφος». Βάλε πορτοφόλια, τσιγάρα σε μια σακούλα, βάλτα πάνω στο σωσιβιάκι και κολύμπα»
Ωρέ μάνα μου απλωτές, βρε τι κροουλ και μαλακίες, φτάνουμε στην ακτή…

«είδες; Ωραία δεν είναι;»

Απάντηση: «γαμάτα»

Τρώμε και μου ζητάει τα τσιγάρα του…

«καλέ γιατί είναι βρεγμένα τα τσιγάρα;»

«Α! ρε Λούσυ τρύπια σακκούλα πήρες; Πω! Και το πορτοφόλι»
Ουπς!

Ως γνωστόν η γυναίκα είναι πολυδιάστατο όν, εγώ βέβαια τις είχα εξαντλήσει όλες τις διαστάσεις και πόνταρα ψιλά χοντρά σε αυτή τη Μία! Τη μοναδική!
Να μαστε ξανά στο πέλαγος πάμε για το απάγκιο, όπως όλοι οι άντρες έτσι κι αυτός ξεκίνησε με τα προκαταρτικά, εννοώ με ξενάγηση στους κατασκευαστές όλων των οργάνων του «σκάφους», τις επιδόσεις τους κλπ κλπ, κάτι σαν τον στρατό που όλοι γαμ…σαν κι έδερναν, αλλά στην ουσία έπαιρναν κάμψεις απ το πρωί ίσαμε με το βράδυ.

Αφού καραφτιάχτηκα με όλα αυτά, ο σύζυγος αμολάει την άγκυρα στο πουθενά για να κάνουμε μια βουτιά στο απύθμενο πουθενά.

«πήδα»

«τι πήδα»

«πήδα βρε μέσα, όχι απ τη σκαλίτσα σαν τις γριές, από την πλώρη»

Νομίζω ότι η μία και μοναδική μου διάσταση, άρχισε να εξαντλείται αργά και σταθερά. Κατέβηκα τη σκαλίτσα σαν φοβισμένο κανίς, που κατουρήθηκε μόλις ακούμπησε το νερό. Κούναγα χέρια, πόδια αυτό δεν ήταν δύσκολο, το δύσκολο ήταν ότι άρχισα την προσποίηση από τα προκαταρτικά και αυτό όσο να ναι κουράζει, είναι διπλοβάρδια.

Εν τέλει ανεβαίνουμε και πάλι στο «σκάφος», μπαίνουν μπροστά οι μηχανές και ο Ποπάυ που το χει πάρει σοβαρά πια, κατευθύνεται στο απάγκιο. Εγώ αλλάζω μαγιώ στο πίσω μέρος του «σκάφους»

Ρε γμτ κάτι μυρίζει λες να ναι η πίπα του Ποπάυ, μπα αυτό ήταν πιο χάρτ από μία πίπα, ήταν η μηχανή της κλασομπανιέρας που βρισκόταν στο πίσω μέρος.
Μην τα πολυλογώ φτάνω στην πλώρη και ρίχνω ένα σάλτο στη θάλασσα. Αυτό ήταν βρε το κόλπο κάνεις στάχτη και μπούρπερη ένα σκάφος αλλά μαθαίνεις να πηδάς, σημαντικό νομίζω και θαρρώ πως έδενε με όλο το μουντ του ταξιδιού.

Ο σύζυγος φώναζε:

«δεν εγκαταλείπουν το σκάφος με την πρώτη δυσκολία»

Απάντηση (σιωπηλή) «άντε γαμ…σου βρε μαλ…κα»

Για τις υπόλοιπες 7 ώρες γυρνοβολούσαμε γύρω απ την άγκυρα περιμένοντας το λιμενικό για βοήθεια. Εμείς μείναμε στα προκαταρτικά, ούτε κατάρτι δεν θέλαμε να ξαναδούμε πια, μαύρα πανιά για την επιστροφή, που σαι βρε πεθερέ να με υποδεχτείς, πήρα τον γιό σου άντρα και τον γύρισα Νούλα…

19 σχόλια:

~ΕΚAΤΗ~ ...φως και παλι φως η ψυχη που μαχεται... είπε...

ΑΜΑΝ ΒΡΕ ΚΟΡΙΤΣΑΡΑ ΜΟΥ........ΝΑ ΤΟΝΩΣΕΤΕ ΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΠΗΓΑΤΕ....Η' ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΜΗΘΕΙΤΕ ΤΟΝ ΡΟΒΙΝΣΟΝΑ ΚΡΟΥΣΟ;;;;;ΠΩ-ΠΩ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ!!!!!ΟΧΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ.........ΑΛΛΑ ΚΑΙ.....Ο ΚΟΚΟΡΑΣ.....ΔΕΝ ΛΑΛΗΣΕ!!ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!ΕΜΕΙΝΕ ΜΕ ΤΟ ΛΥΡΙ.....ΣΤΟ ΧΕΡΙ!ΧΑΧΑΧΑΧΑ!ΝΑ'ΣΑΙ ΚΑΛΑ ΒΡΕ ΛΟΥΣΗ ΜΟΥ!ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΒΡΑΔΥ!

NISPELL είπε...

Δεν Γελαω'δεν'κλαιω'χαμογελαω'με
Πως ειδα το CINEMA ΠΟΥ Μας εφτιαξες,1το'Βραβειο σε Ολους τους Τομεις & της'Ζωης, Υποκλινομαι
προσεκτικα ποναει ακομα η μεση'μου
απο τη'Θαλασσο'ταραχη'σου....:-)
Nispell

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ είπε...

AMAN ΡΕ ΛΟΥΣΗ ΕΙΣΑΙ ΦΟΒΕΡΗ !ΘΑ ΓΕΛΑΩ ΩΣ ΤΟ ΠΡΩΙ ! ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ.......................ΓΡΑΨΕ - ΓΡΑΨΕ - ΓΡΑΨΕ ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ ΚΙ ΕΓΡΑΨΕΣ ! ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ !

hackaday είπε...

τελικά δε μας είπες. Σε τι βαθμό αναθερμάνθηκε η σχέση σας; Φαντάζομαι ότι έγινες μπαρούτι με όλη αυτήν την κατάσταση.

Μαρια Νικολαου είπε...

Με ενα μικρό χαμόγελο διαβασα την ιστορια σου ή μάλλον την περιπέτειά σου..
Οχι τιποτε αλλο αλλα επειδη έζησα πολλά χρόνια πάνω σε φουσκωτό.
Και εχω ζήσει απιστευτα ομορφες στιγμές..
Να σαι καλα
Οσο μπορεις να σαι καλα ..
Η ζωή μας πολύ δύσκολη.. αφου τα καταφέρνεις και φτιαχνεις με τετοιο τροπο την καθημερινότητα σε χαιρομαι
Καλη σου μερα

✿ margarita είπε...

Καλημέρα Λούση..α παπα περιπέτεια!!
Ο αντρούλης σου την έκανε την προσπάθεια πάντως..ο Φιλιπίδης στο 50-50 απ'τον αντρα σου είχε αγοράσει το σκάφος?:)
Oσο για τον πεθερό σου το "μωρή"
το είχε για κοπλιμάν?Αν με έλεγε έτσι ο πεθερός μου η μου έκανε τις άσεμνες χειρονομίες που αναφέρεις..θα έκανα πολύ καιρό να του μιλήσω..ακου "μωρή",τη γυναίκα του γιού του!!

Φιλιά κοριτσάκι :)

EL.ZIN είπε...

Σημασία...έχει να ζει κανείς περιπετειωδώς....!

Καλημέρα
... χαμογελαστή θαλασσόλυκε!

Να είσαι καλα
για το άφθονο γέλιο που σκορπίζεις...!

Don Psychote- Δ.Ψ είπε...

απολαυστική και ατελείωτη...το χαμόγελο μου καρφωμένο στον πινακα σου:)

Λούσυ είπε...

@εκάτη χα χα χα Μήτε πουλί δε λάλησε... Φιλιά κοριτσάκι μου

@nispell σε ευχαριστώ μάι φρεντ για τα καλά σου λόγια

@σκόρπιες σκέψεις να σε βλέπω να γελάς και τί στον κόσμο...

@hackaday μπαρούτι δε λές τίποτα πειρατικό έγινε το "σκάφος"

@Μ. Νικολάου χαίρομαι πολύ που περνάς απ το blog μου με κολακεύεις, να σαι καλά!

@edelweiss ο πεθερός μου είναι ένας αθυρόστομος άνθρωπος, αλλά πολύ ευαίσθητος... Φαντάζει λίγο οξύμορο αλλά αυτός είναι ο κώδικας με τον οποίο επικοινωνεί...Δικαιολογημένα το επισημαίνεις αλλά πίστεψέ με, είναι ο πιο ευγενικός άνθρωπος του πλανήτη!

@el.zin να στε καλά κι εσείς Λιοντάρια μου και να χαμογελάτε πάντα...

Λούσυ είπε...

@Don και με το χαμόγελό σου προχωρώ...

Το χρυσό ΠιΠι είπε...

έχω και κότερο πάμε μιά βόλτα? έπρεπε να είναι ο τίτλος! αν δεν υπήρχαν και οι περιπέτειες να γελάμε θα ήταν μονότονη η ζωή μας. Πάντως την επόμενη φορά να πάτε στο βουνό!

maria maltezou είπε...

να σαι καλά λούσυ μου ...χαχαχαχαχα....μου έφτιαξες τη μέρα!

Λούσυ είπε...

@το χρυσό Πιπί ναι πράγματι πολύ εύστοχος ο τίτλος χα χα χα

@Μαρία Μαλτέζου πόσο χαίρομαι να πραγματικά κατάφερα να σου φτιάξω τη διάθεση αυτή τη δύσκολη μέρα...

Σουζάνα Xατζηνικολάου είπε...

Α, ρε Λούσυ δε σε θέλει με τίποτα η θάλασσα, χαχαχαχα! Και πάλι υπομονετική σε βρήκα, εγώ θα είχα εκραγεί πολύ νωρίτερα! Ή θα με είχε πιάσει νευρικό γέλιο! :D

Λούσυ είπε...

@souzana μου τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δε γέλαγα συνεχώς σε αυτό το ΄"ταξίδι"; χα χα χα Αν μη τι άλλο γελάσα με την καρδιά μου Φιλιά κοριτσάκι

xaroylita είπε...

Nα κλάψω, να γελάσω... Δεν ξέρω τί θα έκανα εγώ.. Θα ούρλιαζα μάλλον. Αυτές οι αναθερμάνσεις;; Αχ!

Σουζάνα Xατζηνικολάου είπε...

Βρε οι αναθερμάνσεις μπορούν να γίνουν και στις πιο αντίξοες συνθήκες, φτάνει να το θες! Άλλωστε το γέλιο φέρνει τους ανθρώπους κοντά :)
Mπορείς να το δεις σαν ταλαιπωρία ή σαν περιπέτεια που θα τη θυμάσαι και θα γελάς. Εσύ επιλέγεις!

Masterpcm είπε...

Τι έφτιαξες κοπέλα μου, μου φύγαν τα σφραγίσματα από τα γέλια...

Προσκυνώ...

Λούσυ είπε...

χα χα χα χα Να σαι καλά...