Ο οδοντίατρος

Ύστερα από απαίτηση πολλών αναγνωστών (χα χα χα) και δεδομένου του χαρακτήρα μου, καλούμαι να γράψω ένα «ευχάριστο» post. Σπεύδω ευθύς αμέσως να ικανοποιήσω αυτή σας την απαίτηση…

Ο ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΟΣ (Αληθινή ιστορία)

Ψάχνω απεγνωσμένα να βρω οδοντίατρο, γιατί έχει φύγει το σφράγισμα στο μπροστινό δόντι (κούκλα η Μαρίτσα). Ούτε λεπτό δεν μπορούσα να περιμένω, χωρίς να χαμογελάω και επειδή είμαι φύση παρορμητική, βρήκα έναν τυχαίο στη γειτονιά και έκλεισα ραντεβού.

Ώρα 4 μμ φτάνω στο ιατρείο, κάτι μου μύριζε απέξω, μπαίνω μέσα και βλέπω έναν υπέρβαρο κύριο με ένα πούρο στο χέρι. Ο «γιατρός» κάπνιζε το πούρο του, με ρώτησε τι θα κάνουμε, του εξήγησα και μου είπε να περιμένω στο σαλόνι να με φωνάξει.

Πέρασαν τρία τέταρτα και το ιατρείο είχε ντουμανιάσει και μύριζε κάτι μεταξύ βανίλιας και κρέμας καραμελέ. Σκεφτόμουν ότι σε μισή ώρα θα είχα τελειώσει και θα μπορούσα να χαμογελάω χωρίς να ντρέπομαι κι έτσι περίμενα υπομονετικά…

Σε λίγο με φωνάζει με καθίζει στην καρέκλα, μου ρίχνει το φως στο πρόσωπο, ενώ στο άλλο χέρι το πούρο κανονικά. Εγώ άρχισα να ψυλλιάζομαι ότι το σημερινό απόγευμα κάποτε θα γίνει ένα post, αλλά κρατούσα την ψυχραιμία μου.

Ο «γιατρός» φορούσε την κλασική άσπρη ρόμπα, ενώ από μέσα ήταν γυμνούλης… Καθότι υπέρβαρος τα κουμπιά αναστέναζαν ενώ το κουμπί κοντά στον αφαλό δεν άντεξε και αυτοκτόνησε. Για να αποφύγω το έντονο φως κοίταξα χαμηλά και είδα το θεσπέσιο θέαμα! ένας αφαλός σαν την Πρέσπα σε μικρογραφία (ούτε ο Κουστώ τέτοια εμπειρία).

-Μην ανησυχείς κοπελιά όλα θα γίνουν, μη βιάζεσαι, μη βιάζεσαι λέμεεεε, μισό να κάνω ένα καφέ κι έφτασα.

Φώναζε από μέσα:

-‘Ετσι αγχώδης είσαι και στην υπόλοιπη ζωή σου; Κούλλλλλ, θα σφραγίσουμε πρώτα ένα τραπεζίτη και στη συνέχεια θα σου φτιάξω και τη μόστρα.

Εγώ έψαχνα του τοίχους, δεν μπορεί κάπου θα είχε κρεμασμένο το πτυχίο του. Εντωμεταξύ μου χει βάλει και τη σιελοαντλία, για άγνωστους μέχρι στιγμής λόγους. Έρχεται απ την κουζίνα και μου φέρνει ένα κόκκινο κουβαδάκι…

- Κοπελιά κράτα το, επειδή έχει χαλάσει το σύστημα όταν σου λέω να φτύνεις, θα φτύνεις μέσα στο κουβαδάκι, σύμφωνοι; Μη φτύνεις απ έξω και τα μαζεύω… γιατί μου χει τύχει κι αυτό. Άντε τι να σας κάνω, όλους θα σας βολέψω

Ε! αυτό ήταν, άρχισα από μέσα μου να φωνάζω σιγανά και διακριτικά τη λέξη ΒΟΗΘΕΙΑ! Κάποιος να με σώσει, μα γιατί δεν έχει ούτε έναν πελάτη αυτό το ιατρείο; Γιατί άραγε; χαχαχαχαχαχα

Βάζει τα γάντια στις χοντρές χερούκλες του και τις χώνει στο στόμα. Χτυπάει το τηλέφωνο… το ένα χέρι στο στόμα και με το άλλο προσπαθούσε να πιάσει το τηλέφωνο, σιγά σιγά ξεγλυστράνε ένα ένα τα δάκτυλα απ το στόμα μου, αλλά σκαλώνει ο αντίχειρας στο μάγουλο, τεντώνει το μάγουλο και πιάνει το τηλέφωνο..

-Ναι; Έλα έχω δουλειά…

Εγώ εντωμεταξύ έχω γίνει σαν την Μαρινέλλα, απ το τράβηγμα στο μάγουλο και έχει ψιλοαλληθωρίσει και το μάτι. Εντάξει το κατάλαβα ότι ήταν μαλάκας, αλλά πώς φεύγεις τώρα, πώς;

Το ευχάριστο ήταν ότι δεν άκουγα αυτόν τον εκνευριστικό θόρυβο από τον τροχό, εξαιτίας της πολύ δυνατής μουσικής τύπου κλάμπ… Πέρασε μία ώρα κι εγώ ξαπλωμένη στην γυναικολογική πολυθρόνα, με το κουβαδάκι ανάμεσα στα πόδια. Έχει ξαπλώσει το θεϊκό κορμί του πάνω μου κι εγώ σφίγγω τόσο πολύ το κουβαδάκι με τα πόδια, που κόντεψα να του το επιστρέψω μπουκάλι.

-Αχ! Δεν με βολεύει… αναφώνησε. Πατάει ένα κουμπί και αρχίζει να σηκώνεται ψηλά η πολυθρόνα, όταν λέμε ψηλά εννοούμε ούτε η Μπαλαρίνα στο alou fun park τέτοια αδρεναλίνη. Μ επιασαν τα γέλια… Μα! να είμαι μούρη με μούρη με το φως, μ ένα κουβά ανά πόδας, τσίτα η μουσική, και τον Οβελίξ σε ρόλο οδοντίατρου;

Ύστερα από άγνωστο χρονικό διάστημά πατάει το κουμπί να κατέβει η πολυθρόνα και μου δίνει και ένα καθρεπτάκι από τελειωμένη πούδρα, για να το δω το σφράγισμα. Τι να δώ ανθρωπέ μου; Εγώ τα βλεπα όλα μπλε απ την υπερβολική έκθεση στο φώς, που αν ήταν σολάριουμ θα γύρναγα σπίτι ζουλού απ το μαύρισμα. Μου βγάζει τα συμπαραμαρτούντα απ το στόμα και μου λεει:

- Εντάξει κλείσε το στόμα.

Αμ! Δεν κλείνει Οβελίξ μου… Κλείνει μετά από 3 ώρες το στόμα; Σαν τις πλαστικές κούκλες με το στόμα ανοικτό με κατάντησε ο αθεόφοβος. Και δεν είχα και καμία ελπίδα να κάνω καριέρα έτσι, γιατί ως γνωστόν αυτές οι κούκλες δεν έχουν δόντια… Τις ώρες που ακολούθησαν, έμοιαζα σαν να έλεγα διαρκώς τη λέξη Χ Ο Ν Ο Λ Ο Υ Λ Ο Υ, ενώ κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια, για να προφέρω τη λέξη Ταγκανίκα…(το ξέρετε το ανέκδοτο φαντάζομαι).

ΥΓ Η ζωή είναι και γέλιο και χρειάζεται ταλέντο για να τη ζεις…